Çoğu kuyruklu yıldız gibi, ardında parlak bir iz veya toz kuyruğu olarak nitelendiren özellikleri olmayan Oumuamua, tuhaf uzun bir şekile ve küçük boyutu bir kuyruklu yıldızdan çok bir asteroide benziyordu. Ancak gökbilimcilerin açıklayamayacağı bir şekilde güneşten uzaklaşması, bilim insanlarının kafasını karıştırdı ve bazılarının bunun uzaylı tarafından kullanılan bir uzaylı gemisi olduğu gibi bazı komplo teorilerinin öne sürmesine yol açtı.
Bu olayı artık açıklığa kavuşturmak isteyen Kaliforniya Üniversitesi astrokimyacı ve Cornell Üniversitesi astronomu, kuyruklu yıldızın güneş etrafındaki hiperbolik bir yoldan sapmasının, muhtemelen birçok buzlu kuyruklu yıldızda yaygın olan basit bir fiziksel mekanizma ile açıklanabileceğini iddia etti.
Oumuamua'yı güneş sistemimizdeki iyi çalışılmış diğer tüm kuyruklu yıldızlardan farklı kılan şey boyutuydu. Oumuamua, o kadar küçüktü ki, güneş etrafındaki yerçekimi sapması, buzdan açığa çıkan hidrojen gazı fışkırdığında oluşan küçük itme ile yörüngesini biraz değiştirebilmişti.
Çoğu kuyruklu yıldız, güneş sistemimizin dış kısımlarından periyodik olarak güneşe yaklaşan kartopları olarak düşünebilirsiniz. Bir kuyruklu yıldız güneş ışığıyla ısındığında su ve diğer molekülleri dışarı atarak çevresinde parlak bir hale veya koma ve genellikle gaz ve toz kuyrukları oluşturur. Fırlatılan gazlar, kuyruklu yıldıza yörüngesini asteroitler ve gezegenler gibi diğer güneş sistemi nesnelerine özgü eliptik yörüngelerden biraz değiştiren bir uzay aracındaki iticiler gibi hareket eder.
Keşfedildiğinde, 'Oumuamua'nın koması veya kuyruğu yoktu ve çok küçüktü ve güneşten yeterli itici enerjiyi yakalayamayacak kadar uzaktaydı, bu da astronomların bileşimi ve onu dışarı doğru iten şey hakkında çılgınca spekülasyonlara yol açtı.
Uzayın soğuk boşluğunda buzlu kayalarda meydana gelen kimyasal reaksiyonları inceleyen UC Berkeley kimya profesörü Jennifer Bergner, daha basit bir açıklama ile durumunun açıklağa kavuşabileceğini düşündü. Konuyu, Cornell Üniversitesi'nde Ulusal Bilim Vakfı doktora sonrası araştırmacısı olan meslektaşı Darryl Seligman'a açan Bergner, konuyu test etmek için birlikte çalışmaya karar verdiler.
İki bilim insanının açıklamaları şu şekildeydi: "Yıldızlararası ortamda seyahat eden bir kuyruklu yıldız, temel olarak kozmik radyasyonla pişer ve sonuç olarak hidrojen oluşturur. Düşüncemiz şuydu: Eğer bu oluyorsa, güneş sistemine girdiğinde ve ısındığında, o hidrojeni içinde hapsedip dışarı atmış olabilir mi?
Şaşırtıcı bir şekilde, 1970'lerde, 80'lerde ve 90'larda yayınlanan deneysel araştırmaların, buza kozmik ışınlara benzer yüksek enerjili parçacıklar çarptığında, moleküler hidrojenin bol miktarda üretildiğini ve buz içinde hapsolduğunu gösterdiğini buldu. Kozmik ışınlar buza onlarca metre nüfuz ederek suyun dörtte birini veya daha fazlasını hidrojen gazına dönüştürebiliyordu.
"Birkaç kilometre çapındaki bir kuyruklu yıldız için, gaz çıkışı nesnenin kütlesine göre gerçekten ince bir kabuktan olacaktır, bu nedenle hem bileşim hem de herhangi bir ivme açısından bunun saptanabilir bir etki olmasını beklemezsiniz. Fakat 'Oumuamua çok küçük olduğu için, aslında bu ivmeyi güçlendirmek için yeterli gücü ürettiğini düşünüyoruz."
Hafif kırmızımsı olan kuyruklu yıldızın kabaca 115'e 111'e 19 metre boyutlarında olduğu düşünülüyor. Bununla birlikte, göreceli boyutlar oldukça kesin olsa da, gökbilimciler gerçek boyuttan emin olamadılar çünkü çok küçük ve teleskopların çözemeyeceği kadar uzakta yer alıyordu.
Seligman, "Jenny'nin fikrinin güzel yanı, yıldızlararası kuyruklu yıldızların başına gelmesi gereken şeyin tam olarak bu olması," dedi.
"Hidrojen buzdağları ve diğer çılgınca şeyler gibi tüm bu aptalca fikirlerimiz vardı ve bu sadece en genel açıklamamız oldu."